Soms is het hilarisch hoe een woord steeds maar weer opdoemt. Hangt het in de lucht? Is het een modewoord? Of is het puur toeval, of een gevoel dat alom leeft?

Tijdens een dag vol coach gesprekken kreeg ik per gesprek het woord Niemandsland te horen. Ik voel me even in Niemandsland…., zei ze dan. En dat maal 3 op één dag. En de dag daarna nog een keer! Geen toeval toch? Viermaal binnen 24 uur.

Persoonlijk hou ik enorm van dit woord want het beschrijft symbolisch de toestand waarin iemand zich bevindt. Of je worstelt. Of je aan het overleven bent. Of overspoeld wordt door alles wat speelt in jouw leven. Of je eenzaam bent. Of je jezelf mist. 

Wat voor de één als een dorre droge eenzame woestijn voelt, is voor de ander een oase waarin zij even vertoeft in alle rust en exotische sferen voordat het volgende zich aandient. Weer een ander ziet het als wachttijd. Er staat iets te gebeuren waarvan je zeker weet dat het zal gebeuren, alleen wanneer, dat blijft de vraag. En weer een ander voelt dat zij zichzelf wat kwijt is, of in ieder geval voelt ze zich ander dan voorheen.

Als spiritueel coach hou ik van symbolen. Symbolen reiken dieper in de mens dan woorden alleen. Symbolen hebben iets magisch en mysterieus, het wil meer zeggen dan jij kunt begrijpen. Althans met het verstand. En dat is nou net het mooie want symbolen en spiritualiteit laten zich niet met het verstand beleven. Alleen met het gevoel, daar waar jouw binnenwereld onbewust stroomt om golf voor golf aan het licht te verschijnen.

Ik herinner mij nog de rouw groepen in de tijd dat ik in Bloemendaal werkte en woonde. We zijn zo gestimuleerd om intellectueel te groeien. Dan stelde ik bijvoorbeeld de vraag: Hoe voelt het voor jou dat jouw partner er niet meer is? En als standaard antwoord kreeg ik te horen: Ik denk dat….. Of ik stelde de vraag: Waar heb jij nu behoefte aan in jouw leven? 
Ik denk dat….. klonk het weer.

Alsof het antwoord bedacht kon worden en de hersenen het beste antwoord zouden produceren. Nee, spiritualiteit en intellect gaan niet samen. En dat is lastig voor ons hoogopgeleide Nederlanders! Hoeveel vrouwen ik niet heb horen zeggen dat ze beloond werden door goed na te denken en hoger of verder te gaan studeren.

In die rouwgroep pakte ik dan mijn stapel kaarten met afbeeldingen en verspreidde ze over een grote tafel. Wel honderd afbeeldingen van verschillend dingen als een ondergaande zon, een vlinder, iemand die hoog boven op een rots staat en haar armen uitstrekt naar opzij, een kind dat eenzaam in een hoek staat, een vader die zijn kind in de verte iets aanwijst, een dobbelsteen. Zoiets. Momenten, simpele dingen in een leven waar we gauw aan voorbij gaan.

Maar niet in de taal die diep van binnen leeft. Dan vroeg ik de mensen in de groep om een kaartje te pakken wat symbool stond voor het verlies, of voor het verlangen, of voor de betekenis van iemand. Ik zette een mooi zacht muziekje aan en benadrukte nog dat een kaartje niet bedacht kon worden, maar je voelde vanbinnen, JA, dat is het!

Dat raakte diep vanbinnen. Tranen stroomden, inzichten kwamen, kwartjes vielen, woorden werden gevonden, verhalen ontstonden voor een gevoel dat diep van binnen al lang knaagde. Een moeder had haar dochter verloren. Zij pakte het kaartje met het beeld van een muurtje dat gemetseld werd. Het verlies van haar dochter betekende voor haar dat de toekomst samen, het muurtje, niet meer gemetseld werd. Het muurtje, de toekomst, bleef onaf. Dat gevoel onder woorden brengen is verdrietig maar brengt verlichting. En zo heelt de mens. Het aanraken, doorvoelen en loslaten is het helingsproces.

Niemandsland. Een land dat van niemand is, alleen jij loopt daar. Hoe voelt dat? Welk land heb je verlaten en waar ga je naar toe? Wat is niemand, waar is niemand, ben jij niemand? Waar zou je naartoe willen gaan? Wat heb je nodig om weer verder te kunnen om jouw weg te vinden? Welke richtingswijzers zoek je? Of Niemandsland, een periode waarin jij jezelf wat kwijt bent. Alles vraagt om het vormen van een nieuwe identiteit, een nieuwe ik.

Ik hou van alleen zijn, ik kan goed alleen zijn met mijzelf. Ik voel me veilig in en met mijzelf. Niemandsland is een tijd die okay is voor mij, ondanks alle emoties. Na het overlijden van mijn moeder, terug op de berg in Portugal afgelopen winter, voelde ik mij zo even in Niemandsland. Ik kreeg zoveel liefdevolle steun, troost en aandacht, maar toch was ik daar even alleen. Zonder moeder, iets dat ik nog nooit eerder in mijn leven had gevoeld. Het voelde als een tijd tussen voor en na waarin ik mijzelf weer mocht hervinden. Alsof de boot de haven even niet kon vinden. Een rustige en verstilde tijd, waar ik niet afgeleid werd door de waan en drukte van de dag. Waar ik mocht zijn met mijn gevoelens van gemis, verdriet en met alle herinneringen die boven kwamen. Ik was een stukje van mijn identiteit kwijt, iets waar ik mij altijd mee verbonden had (mijn moeder) was er niet meer. Zo was ik er zelf even niet helemaal.

Of, weet je nog, die begintijd van Covid, die eerste lockdown, waar we niks mochten en niets wisten. Wat gebeurde er in hemelsnaam in de wereld, in ons leven? Ook zo’n Niemandsland.

Ik weet zeker dat jij ooit in jouw leven ook door Niemandsland bent gelopen. Hoe zou jij dat omschrijven, de gevoelens die je toen had?

Sta er eens bij stil, Niemandsland is het waard om op de kaart gezet te worden.

Liefs,

Chantal