Blog

Langzaam rijden we de berg af

277455649_513320113755770_2328098357619277058_n
Uncategorized

Langzaam rijden we de berg af

Sinds een paar jaar mag ik de winters doorbrengen in Portugal. Het was een droom die we lang koesterden. Niet alleen de grote familie die we hier hebben wonen rondom Lissabon bracht ons hier, maar zeker ook de zachtheid van het land, de fijne energie.

Het werd niet een huis ergens aan de Atlantische oceaankant zoals we 30 jaar lang huurden, maar op een huis op een berg in het zuiden.

Het leven op een berg is substantieel anders dan gewoon laag aan de grond en in de bebouwde kom. Je leeft hier zoveel meer met de elementen van de natuur. Lucht, water, aarde, vuur en ruimte. Alles volop aanwezig. En we eten uit de moestuin. Voor praktische dingen als boodschappen is het even rijden.

Verder heerst hier absolute stilte. Stilte die je in Nederland soms zo lastig kunt ervaren. Stilte die je raakt, die je roert, die je voedt, die je soms stoort maar altijd weer omarmt.

En op de berg een mega uitzicht naar de zee toe, iets wat nooit verveelt. Menig blog schreef ik terwijl ik vooruit de berg af tuurde.

Natuurlijk voel ik mij enorm bevoorrecht om dit zo te kunnen schrijven over mijn leven. Best of both worlds: Zeeland en Portugal. Van Berg-meisje naar Zeeuws-meisje.

Maar eerlijk, het leven hier op de berg, midden in de natuur, is niet altijd comfortabel. Amper vloerverwarming, een beetje centrale verwarming, wel een grote open haard. Niet tocht-dicht, wel een kast vol truien en vesten, want is het koud? Trek ik gewoon 3 truien over elkaar aan of gewoon heel vroeg naar bed.

Fancy kleding en high heels zijn niet nodig. Doe maar gewoon en vooral comfortabel (en warm dus ?). We komen hier een stuk dichter bij minimalistisch leven. Als de zon doorbreekt trekken we dat gewoon weer uit.

De weer apps werken niet hier. Slechts 1 dag is het weer nauwkeurig vooruit te plannen en zelfs dan kan het regen terwijl de app een volle zon aangeeft, en andersom. Dat houdt het leven vol verrassingen en maakt ons onafhankelijk van het weer, en vooral die apps.

Dat ga ik allemaal missen. Omdat ik me hier zo enorm verbonden voel met de Aarde, de Baar-Moeder van mijn bestaan. Elk dag weer vol verrassingen waarin wij rustig in mee bewegen.

De uilen, de koekoek, de specht, het gouden licht, de wind en de zon, de schapen op de weg, de sinaasappels uit de tuin. Het gejank van de wind om de berg heen.

Het leven is simpel, prikkel-vrij en langzaam. Helend en inspirerend. Voor de hoog gevoelige oude ziel die ik ben, een absolute oase.

Wat een geluk, in November ben ik weer terug!Langzaam rijden we de berg af richting Nederland. Een gevoel van Saudade stroomt mijn hart in.

Tot gauw!

Liefs,Chantal

PS En alle vrouwen die ik begeleid reizen gewoon met mij mee!