‘What you resist, persists’

Moeder zijn. Ook wanneer je geen kinderen hebt.
In de afgelopen weken heb ik weer een hele serie coachings gegeven, alleen vrouwen. Ongemerkt kwam een extra thema naar voren: dat wat je ongemerkt aan jouw kind doorgeeft. Niet alleen aan jouw kinderen maar vooral aan jouzelf. Hoe waren jouw ouders en hoe ga jij daar nu zelf mee om.

Hoe vaak hoorden we niet: ‘gauw opstaan, sterk zijn en weer doorgaan’? Wanneer jij viel en een kapotte knie had, wanneer jouw eerste vriendje zei dat hij jou niet meer wilde, jij werd uitgeloot voor een studie, je kreeg jouw eerste en misschien tweede miskraam, jouw hoogsensitiviteit en helderheid die afgewezen werd, jouw borstkanker, jouw verlies van jouw partner, jouw scheiding….. Op staan, sterk zijn en doorgaan……

Zo’n houding of patroon lijkt een daad van moed maar in wezen is het een heel hard voorbij gaan aan dat wat belangrijk is: helen en groeien.
Vrouwen die zeggen: ‘Chantal, hoe ga ik daar dan mee om?’ Vrouwen blijken maar al te vaak heel lang door te lopen. Keer op keer hebben ze met een verlies te maken. Het grootste verlies: verlies van jezelf. Je zit helemaal niet lekker in je vel. Maar op de een of andere manier lijkt het of die trein van het leven harder doorgaat dan ooit en jij als passagier raast ook maar door. Je staat op en gaat weer door.

Hoe oud jouw kind ook is, je wil dat het gelukkig is. Hoe oud jij ook bent, jij wil gelukkig zijn. Hoe oud jouw ouders ook zijn, zij willen gelukkig zijn. Dat willen we allemaal. Maar geluk is niet een staat waar we constant in kunnen blijven. Eén van de grootste componenten van ons geluk (en dat van jouw ouders en kinderen) is om te blijven bij lastige, grote, moeilijke emoties. Blijven bij dat wat oncomfortabel is. Dat is het antwoord op de vraag.

Het lastige is, we kunnen niet doorgeven wat we zelf niet kennen.
Velen van ons zijn opgevoed in gezinnen waar het niet veilig was om gevoelens te uiten. Misschien hoorde je: ‘het komt wel goed’, ’het valt wel mee’ of ‘gewoon doorgaan’. Er zijn verschillende uitspraken die neerkomen op het ene: ‘jouw lastige emoties zijn te oncomfortabel voor mij om bij te zijn.’ Ogen die wegdraaien van dat wat er is, jouw ogen of die van jouw ouders.

Een ander zeggen: ‘stop met voelen’ is een ander ontkennen in haar bestaan. Tegen jezelf zeggen: ‘hup, doorgaan!’ Is jezelf ontkennen. Zolang we dit blijven volhouden is het geluk ver weg. Stoppen met voelen is jezelf saboteren.
Jouw kind opvoeden is hetzelfde als jezelf weer opvoeden. Een moederlijke, vrouwelijke taak in ieder van ons, hoe oud je ok bent. Accepteer dat jouw ouders imperfect zijn. Accepteer dat jij ook fouten maakt, waar je juist van kunt leren. Jezelf toestaan dat jij imperfect bent. Accepteer dat jouw ouders fouten maakten. Jezelf toestaan dat je leert, groeit en ontwikkelt.

Het doel is dat je moet leren dat alle emoties en gevoelens welkom zijn en er mogen zijn, zo blijft alles in jou stromen en voel je het leven. ‘What you resist, persists’, waar je tegen vecht, wordt juist sterker. ‘Ik heb afscheid moeten nemen, het is okay om verdrietig te zijn, pijn en leegte te voelen’. ‘Je mag jezelf toestaan om bang te zijn, dat blijf je niet voor altijd voelen’. ‘Sta jezelf toe dat je een machteloos gevoel hebt, er gebeurt iets groots in jouw leven’.

Lastige, pijnlijke, verdrietige dingen die we meemaken zijn geen obstakels om gelukkig te worden. Ze zijn juist poorten die we door kunnen gaan naar een gelukkiger leven! Wees die moeder van jouzelf en neem jezelf bij de hand.

Liefs,

Chantal