Deze week had ik weer zo’n dag. Verhalen van vrouwen waarin steeds meer ruimte komt voor ervaringen die in een ver verleden liggen. Nu ik langer met vrouwen ‘meeloop’ komen dingen naar boven die lang verborgen zijn geweest. Maar die vroeger onbewust een litteken maakten op het hart en een gemis veroorzaakten voor de rest van het leven.

De eerste vrouw die ik spreek die dag, vertelt over het feit dat ze niet één maar eigenlijk vier kinderen heeft. Twee miskramen en een kind verloren op twintig jarige leeftijd. Daarom is er nog maar één kind op aarde. Door al het verdriet om het verloren kind een paar jaar geleden, ging het om de weg uit de intense rouw te vinden. De eerdere zwangerschappen zijn nooit aan bod gekomen. Ze vertelt dat een eerste miskraam liefdevol werd begraven, de tweede vol angst en afwijzing, om gauw vergeten. Dit legde een deken van emoties over de zwangerschap en geboorte van het derde kind. We praten over alle vier de kinderen en bespreken een ritueel om alsnog het tweede kind te erkennen.

Deze zielen, die op aarde wilden komen, verdienen de aandacht en een naam, voor hun heling en zeker ook voor de heling van de moeder.Voor de heling van het derde geboren kind.

De vrouw die ik daarna spreek begint zomaar uit zichzelf te praten over haar leven met haar eerste relatie van wie ze zwanger raakte. Het kindje verloor ze, ze heeft het nooit vast kunnen houden omdat een operatie noodzakelijk was. Heel ver weg is er een bewijs van dit kindje. Daarna kreeg ze een nieuwe relatie en samen kregen ze een gezond kind. Daar bleef het bij, tot verdriet van deze vrouw.

De derde vrouw die dag, net zestig jaar geworden, vertelt over een abortus die zij had toen ze in het buitenland woonde. Ze had net een kind gekregen en raakte direct weer zwanger. Omdat haar man een bliksem carrière maakte en zij zelf nog studeerde, vond ze niet dat de tijd rijp was voor twee kinderen. Daarom koos ze voor een abortus. Haar hele leven heeft ze zich schuldig gevoeld naar dit kindje dat nooit mocht komen van haar, terwijl dit kindje het wel wilde. Haar hele leven hunkerde ze naar het vasthouden van dit kind. Inmiddels is ze gescheiden en het gemis en schuld des te groter. Ze heeft niets meer als herinnering aan die zwangerschap.

Ik denk terug aan de groepen die ik begeleidde. Vrouwen die een mega groot verlies te verduren hadden nadat een dierbare zelf een einde aan het leven had gemaakt. Door zelfdoding. Er is dan helemaal geen mogelijkheid om afscheid te nemen van deze ‘kinderen’ die wel in het licht hebben gestaan. Een oer-verdriet en een oer-wanhoop voor de nabestaanden die met duizenden vragen achterblijven.Wat mij daarbij opviel was dat er altijd verhalen kwamen van miskramen. Verhalen over kinderen die wel wilden maar niet konden. Van leven dat er lag maar niet gepakt. Hoe groot dit verlies na zelfdoding ook was, het riep onherroepelijk die eerdere verliezen op.

Voor ons vrouwen telt elk kind. Vroeger werden deze te vroeg en dood geboren kinderen bij het grof vuil in het ziekenhuis gezet, Of thuis door de WC gespoeld. Alsof ze niets voorstelden, gauw weggooien en weer door.Deze tijd (#aquarius) vraagt om hele andere aandacht. Juist nu komen alle verliezen en pijnlijke, verdrietige ervaringen naar boven. En of het nou miskraam of abortus is, het gaat om zielen, leven en liefde. Om afscheid nemen en loslaten.

Wat we altijd nog kunnen doen, ook al is het 10, 20, 40 of 60 jaar later lieve vrouwen, is een ritueel uitvoeren om alsnog die mooie ziel van dat kindje in het licht te zetten, te erkennen, het een naam te geven en met de liefde te begraven.

In de energie bestaat tijd, ruimte en plaats niet, alleen de liefde. Een ritueel is iets dat boven ons dagelijkse leven uitstijgt. Door de aandacht en liefde heelt het litteken, net als de begraven of weggegooide energie van dat zieltje. Steeds meer ritueel begeleiders maken hier ook werk van.Het blijft altijd een mysterie, de zielen die willen maar niet komen, de zielen die komen maar niet meer willen, de zielen die vechten om te blijven….

Die zelfde avond van die dag, kijk ik een aflevering op Netflix van de serie Firefly Lane, waarin de alles-zelf-kunnende beroemde en harde TV presentatrice Tully Hart een miskraam heeft en snel daarna weer een programma opneemt. Ze breekt. Ze vertelt de waarheid over haar miskraam en voor het eerst in haar leven is ze kwetsbaar. Ze vraagt aan het vrouwelijke publiek of iemand van hen dat ook ooit heeft mee gemaakt. Bijna de helft van de aanwezigen steekt haar hand in de lucht. Ik ben geraakt, geroerd en voel mijn tranen stromen.

Zo’n dag was het. Met een heel groot thema, dat bedenk ik niet vantevoren. Het universum wel.Het is tijd om al deze zielen en de moeders in het licht te zetten. Het hele weekend brand ik voor hen een kaars en vraag het licht hen te verlichten.Ik eer alle vrouwen die hier mee te maken hebben en hebben gehad.

Ik eer alle zielen die hier doorheen moeten en steek deze kaars aan om hen te gedenken. Het leven is Heilig, een ritueel staat direct in verbinding met die heiligheid. Voor die zielen en hun stemmen die we nooit mochten horen. Laten we dit samen doen, vandaag, dit weekend.

Persoonlijk heb ik dit niet meegemaakt, wel heel dicht in mijn familie. En heel dicht bij alle vrouwen die ik in al die jaren mocht begeleiden. Het komt veel en veel vaker voor dan wij denken!

Deel met mij, ik leer van jou, delen lucht jou op……

Namasté & Liefs,Chantal

PS Ben jij een vrouw met een verlies door miskraam of abortus? Laat jouw reactie hier onder achter. We zijn er voor elkaar. Vind je dat te kwetsbaar, deel het met mij via DM.

PPS Wil jij met andere vrouwen verhalen delen en leren over kwetsbaarheid en kracht. Ik heb een besloten privé Facebookgroep voor vrouwen die willen verbinden, samen. Ga naar: https://www.facebook.com/groups/375572487048868/

#miskraam#sterrenkindje#sterrenkinderen#tijdomtehelen#aquariustijd#liefde