Elke dag komen er wel duizend schatten voorbij. Het leven overdag is net een 1001-sprookje! Momenten komen en gaan en ieder moment is er een die vol waarde kan zijn voor jou. Denk nu niet, oh wat een wollige taal… Ik skip deze Blog even. Hier komt iets persoonlijks.

Ik heb dat de harde manier moeten leren dat het leven zo is. Eén van onze dochters, vecht al jaren tegen anorexia. Een aantal keren was zij meer dood dan levend. En juist die ziekte heeft mij op mijn knieën gekregen. Door de machteloosheid om haar te helpen, het intense verdriet en angst die ik voelde, zag ik de waarde van het leven. Het maakte mij nederig en heel erg dankbaar voor het leven dat ikzelf heb gekregen.

De kleine dingen ging ik veel meer zien. Ook ik was meegenomen in de hebberigheid van de consumptiemaatschappij. Hoezo nog een vintage Gucci-tas als je dochter zo slecht gaat? Hoezo vakanties boeken als je niet weet of je nog met z’n vijven zal gaan? Hoezo nagelstudio als er weer een lichaamsfunctie stopt of de helft van het haar van je dochter uitvalt? Alles wordt in het kader van leven en dood zo betrekkelijk. Kun je in de pijnlijk depressieve ogen van je kind kijken, kun je het echte verdriet in de ogen van een ander zien? Of kijk je liever weg om dat het te pijnlijk is een ander te zien lijden?

Ik besloot om dat wel te doen. Om haar diep aan te blijven kijken, in haar ogen die de spiegels van haar ziel zijn Om voorbij alle ellende te kijken, regelrecht naar die zachte liefdevolle plek, die kern die zij nog altijd was. Die eetstoornis had mij echt op mijn knieën gekregen. In alle donkere ellende en onzekerheid voelde ik mij verzachten, volledig verzachten vanbinnen, het leek of ik thuiskwam, in mijzelf. Dat was eigenlijk zo’n gelukzalig gevoel in zo’n donkere tijd. Alsof ik op de bodem van de put met een stralende klomp goud in mijn armen zat. Ik hoop dat je een beetje kunt voelen wat ik bedoel.J

e leven kan nog zo’n tranendal zijn, temidden van die tranen is altijd weer een licht dat schijnt. Er zijn zoveel mooie dingen die om ons heen gebeuren, elk moment. Er is zoveel vriendelijkheid, zoveel aandacht, zoveel liefdevolle gebaren die we niet zien. Want vaak zitten we in de rat-race, maken ons druk over de nieuwe Covid regels. Of we bijten onszelf in een of ander voor onszelf héél erg druk en belangrijk programma met een overvolle agenda. Maar dan verlaat een vriendin het leven, of je dochter overlijdt, of je partner verlaat jullie huwelijk. Dan val je in een enorm gat, je voelt een enorme leegte. Maar wat je eigenlijk niet realiseerde was hoe ongelooflijk veel je van haar, hen, hem kreeg toen zij er nog waren.

We graaien eigenlijk elke dag naar de verkeerde dingen in plaats van dat we vol aandacht ontvangen wat er al is. En we grijpen naar alles buiten ons terwijl onder onze neus al dat moois al wordt aangeboden. Sta jij weleens stil bij de liefdevolle appjes van jouw vriendin, de kaarten die ze al die jaren stuurt? Sta jij weleens stil bij die kop koffie die jou voorgezet wordt door de man achter het koffieapparaat in jouw favo-koffietentje in de stad? Sta jij weleens stil bij de persoon die voor de duizendste keer die WC aan het schoonmaken is in het restaurant waar jij nodig even naar de WC moet?

Mijn man Gosse leerde mij in de tijd dat wij in de jaren ’90 in London woonden, om altijd de WC juffrouw te bedanken en een munt te geven. Altijd, waar en wanneer dan ook. Want dit zijn de mensen die we niet zo gauw zien en vooral snel als vanzelfsprekend aannemen. Waar we misschien ons hoofd nog weleens voor wegdraaien omdat we het armoedige werk niet willen zien. Gosse had gelijk, iedere keer weer krijg ik de grootste lach en liefste ogen te zien. Weer zo’n schat in een enkel moment.

Dankbaarheid en nederigheid, voelt misschien alsof we onze kop moeten buigen. Maar nee, het is juist even op je knieën, je gezicht omhoog en hart open.

Dankbaarheid en nederigheid zijn de sleutels naar geluk. Begin eens op de WC

Namasté,

Chantal

PS Een meditatie is een makkelijke manier om bij jouw eigen dankbaarheid te komen.