Voor alle dochters, moeders, grootmoeders, voogden en suikertantes (en iedereen die dit gaat lezen, welkom!)

Het kan zijn dat jij mij nu gaat ontvolgen. Het zij zo. Ik houd van eerlijkheid en het delen van wijsheid. En, ik steek mijn hand in eigen boezem.

De berichten over somberheid van jongeren, eenzaamheid van ouderen en onzekerheid van midlifers baren mij zorgen. Maar vooral die jeugd. Somberheid, angsten, paniek en depressie is niet dat er iets mis is met hen. Nee, het zit bij ons! Wij geven een voorbeeld, een opvoeding die gigantisch bijdraagt aan het probleem dat nu zo groots aan het ontstaan is in ons land. In onze maatschappij en misschien wel in de hele wereld.

Na de oorlog is er hard gewerkt aan de opbouw van het land. Vanuit een tekort denken (maar wel vanuit vrijheid) is een materialistische samenleving opgebouwd. De bomen groeiden tot in de hemel, er was geen einde aan de mogelijkheden. Er werd goed carrière gemaakt ook vrouwen gingen mee in deze ontwikkeling.

Mijn generatie plukte daar de vruchten van, wij konden alles kopen en de keuzes in studie en werk waren legio.

Onze kinderen zagen hoe wij ons van kerk, geloof en vereniging losmaakten. Zij zagen hoe wij onze tekorten compenseerden, hoe wij gingen feesten, trainden in de sportschool en ondertussen steeds onzekerder werden. Niet te vergeten, dat wij zelf ontevreden werden over wie wij nou eigenlijk waren geworden. Zelf deed ik aan dit alles mee, daarom hand in eigen boezem. Daarbij komt dat ik (zie eerdere post) zo’n elf jaar lang heb gestudeerd terwijl onze kinderen nog vol naar school gingen. Daarmee gaf ik aan dat doorgaan, doorstuderen en vooral doorzoeken naar wat…..( ja naar wat eigenlijk), erbij hoorde. Die zoektocht heeft mij wel veel opgeleverd.

Wij gingen onze kinderen nog meer beschermen dan onze ouders bij ons deden. Op het voetbal of hockeyveld, als het niet ging zoals wij wilden kwamen we als tijgers voor onze kinderen op want ze moesten toch zeker een nieuwe Teun de Nooijer of Messi worden. Het speelveld van de jeugd werd door die controle en bescherming eigenlijk steeds kleiner en daar werd al het zaadje voor angst en onzekerheid gelegd. Op school moesten onze kinderen steeds meer presteren, steeds meer toetsen maken om die verzekering (angst) voor de toekomst veilig te stellen. Het liefst hebben wij dat onze kinderen niet één keer vallen, laat staan dat ze plat op hun bek gaan. Wij zelf zijn het ultieme vangnet geworden.

Maar ik wil nu ook even dieper gaan. Want, als wij geen geloof meer denken nodig te hebben. Wat gebeurt er dan? Dan moeten we zelf op zoek gaan naar de verwoording van ‘meer tussen hemel en aarde’, het hiernamaals, de reden of zin van het bestaan. Massaal hebben we de kerkdeur met een harde klap dicht gedaan. We zoeken het zelf wel uit. We kunnen het zelf wel, ook alleen, geen probleem.

Valt niet mee om een eigen geloof te vormen met het wereldwijde web én het onoverzichtelijk grote aanbod van de oosterse spiritualiteit. Een zoektocht is voor velen nu aan de gang. Klopt dat? Jij leest legio zelfhulp boeken en dankzij Youtube en IGTV (Instagram) kun jij de veelbelovende spirituele goeroe dagelijks jouw huiskamer binnen halen. Dat geeft even een kort verlichting en een AHA moment, maar dat verdwijnt weer snel. Want, fundamenteel gebeurt er niks. Hier kom ik nog op.

Los (of losgeslagen) van God, betekent ook los van vertrouwen en geloof. Zo maken we nu deze hele Corona periode door. We maken ons druk over cijfers, vaccinatie, avondklok en lockdown regels. De gevolgen van deze hele pandemie zijn nog lang niet te zien, financieel gezien. Maar diep, diep van binnen gebeurt er zoveel in ons mensen. Langzaam maar zeker kruipt de slang van angst, onzekerheid en depressie binnen.

Banen, studies, bankrekeningen, huwelijken staan op de tocht. Verlies en rouw sijpelt overal in door. Door naar de dokter en de psycholoog. Dit alles maakt de wachtlijsten van GGZ nog langer, gezinnen nog somberder en levens uitzichtloos. Wij hebben het voorbeeld gegeven dat het leven maakbaar is, losgekoppeld van dat oer-vertrouwen dat geloof biedt. Als je jezelf maar goed genoeg beschermt (en verzekert voor wat er allemaal kan gebeuren in het leven) heb je controle en maak je er iets leuks van. Nee dus. Het leven is niet maakbaar en controle is een illusie. Allemaal angst gedreven, bang dat het tegenzit, bang dat je valt. We proberen nog steeds alle ballen in de lucht te houden en ons normale leventje enigszins terug te krijgen. Want wat zou de ander wel niet van jou denken? Die slang komt uit een liefdeloze afgesneden wereld, door ons zelf gecreëerd. ‘Maar ik hou juist zo van mijn kinderen!’ Zeker, en heb jij als ouder aan je kind geleerd dat tegenslag bij het leven hoort? Dat het het grotere geheel, er is om ons te helpen en begeleiden?

Het universum, God, de grote bron van energie en Liefde? Dat we ergens bij horen, onderdeel van uitmaken en verbonden zijn met iets dat veel en veel groter is dan wij in ons uppie, en daarop kunnen vertrouwen? Want met het dichtdoen van die kerkdeur en religie, hebben we ook het kind met het badwater weggegooid.

Als niet kerkelijk (allergisch voor dogma’s) theoloog begeleid ik zoveel vrouwen die op hun 40ste, 50ste, 60ste diep van binnen nog steeds zo onzeker zijn. Allemaal ouders van onzeker angstige twintigers. Dat mag. Maar die onzekerheid komt voort uit de afscheiding die zij naar die bron hebben gemaakt. Liefde, vertrouwen en geloof in dat grotere veld dat er is. En daar is een overvloed van. Bang om te vallen, bang wat de ander van jou vindt, bang dat je eenzaam en alleen achterblijft. Liefde is er altijd. We vinden het fijn om iets voor een ander te doen, of om iets te delen. Dus je weet hoe dat voelt. Hoe zou het zijn om daar eens wat meer op te gaan vertrouwen? Dat we dat voor onszelf gaan doen, en ook in geloven? Geloven dat het leven ook na de crisis weer verder gaat. Dat we eeuwig en altijd gevoed worden door een positieve energie, alsof je vanaf jouw geboorte aan een onzichtbare navelstreng bent verbonden met dat universum.

Geloven dat jij het kan, dat jouw kinderen het kunnen, dat er altijd licht is, dat tegenslag bij het leven hoort, dat het leven altijd weer een goede wending neemt, dat we geen controle hebben en alleen maar gelukkiger zullen leven als we meegaan met de Flow. Dan keert de wereld ten goede en dragen we bij aan een nieuwe maatschappij. Liefde is niet iets buiten ons, liefde is er altijd en overal. Liefde gaat over sterk geloof, vertrouwen en jezelf daaraan durven overgeven. Geloof, liefde en vertrouwen gaan hand in hand. We hebben dus niet de buitenwereld en buitenkant nodig om een vervulling in ons leven te krijgen. We hebben alleen dat vertrouwen in onszelf en het grotere geheel nodig. Dan wordt je een puur en eerlijk, authentiek mag ook, mooi mens. Zonder masker. Dicht bij jouzelf en dan weet jij wat jij wil en wat goed is voor jou. Dat masker heb je dan echt niet meer nodig want jij bent mooier hoe je echt bent.

Vanuit dat gevoel iets doen, vervult en geeft zin aan het leven.

Maar dan het aller aller moeilijkste: vanuit liefde denken, ook bij tegenslag en Corona, daar ligt het wonder van een nieuwe richting en een nieuwe Jij. En dat is een voorbeeld voor onze kinderen.
‘Ja maar ik heb straks geen werk meer….’
‘Van liefde kun je niet leven….’
‘Hij geeft mij geen alimentatie…..’
‘Ik weet niet of ik dat wel kan…..’
‘Ik voel mij al een jaar, nee langer, helemaal vast zitten….’
‘Ik ben zo moe……’
‘Ik ben al ouder en kom nooit meer aan een partner…..’

Angstige gedachten blokkeren je. Jouw denken saboteert jouzelf. Punt. Je staat niet open en sluit je van alles af. Dan gebeurt het ook echt nooit! Omdat jij niet gelooft in dat universum dat altijd weer bijstuurt en begeleidt. Je vertrouwt wel op Google Maps, toch? Daar geloof je in. En het universum met al die liefde en energie?

Als we dat voorbeeld van verbonden zijn en geloof niet doorgeven aan de volgende generaties worden onze angstige gedachten hún basis en fundament om op te leven. Dan worden die angstige gedachten groter en worden uiteindelijk depressies, syndromen en eetstoornissen. Zo worden gedachten een ziekte of zelf auto-immunziekte tot de dood, chronische burn-out of jarenlange depressie…. Dat willen we toch niet laten gebeuren?

Dat het niet goed gaat met de jongeren is wel het grootste signaal dat wij als maatschappij kunnen krijgen dat er echt echt iets niet goed gaat…..Ga in jouw eigen licht en liefde staan, probeer het gewoon en houd vooral jouw gedachten in de gaten. Zet die spotlamp aan op jou! Het is een oefening. Elke dag weer. Begin nu.

Dat is pas verantwoordelijkheid nemen, een voorbeeld geven. Want al die spirituele boeken en filmpjes vertellen hoe het kan en hoe dat zou zijn. Ze vertellen precies hetzelfde als wat ik nu schrijf. Maar het begint allemaal bij jou, bij die eerste gedachte die je steeds hebt… En nu, en nu, en nu. Denk daar maar eens over na! Jij kan het!

Jezelf overgeven aan het grotere geheel, de spirituele Google Maps, is niet het zelfde als opgeven! Het is het sterkste wat we kunnen doen!

In liefde.

Liefs,

Chantal